Debata oksfordzka – to forma wystąpienia publicznego, która sprawdza się również jako narzędzie edukacji. Uczestnicy w ten sposób rozwijają nie tylko swoją wiedzę na różnorakie tematy, ale również szlifują swoje umiejętności oratorskie. Dwie czteroosobowe drużyny toczą zacięte batalie nad tezą, która zazwyczaj porusza najbardziej interesujące tematy dotyczące sytuacji społecznej, politycznej, a także historii czy idei. Każdy mówca ma odmienną rolę w debacie i dopiero zgrany zespół z odpowiednio rozdzielonymi obowiązkami ma szansę odnieść sukces. Pierwsi mówcy mają za zadanie zarysować temat debaty, zdefiniować zawiłe pojęcia, niejako ustanowić pole bitwy, na jakim przyjdzie zmierzyć się konkurującym drużynom. Drudzy mówcy przedstawiają argumenty przemawiające za lub przeciw tezie – owe argumenty zbić będą musieli trzeci mówcy. Zadaniem ostatniego przemawiającego w każdej debacie jest natomiast podsumowanie całej debaty, a tym samym jej uporządkowanie i ukazanie osi sporu. Strona propozycji ma za zadanie afirmowanie tezy, natomiast drużyna opozycji stara się ją obalić, czyli wykazać jej błędne założenia. Uczestnicy muszą wykazać się niekonwencjonalnym podejściem do tematu, tak aby stworzyć nieszablonowy model swojej argumentacji. W ten sposób zainteresują zarówno jurorów, jak i publiczność. Każdy mówca ma ograniczony czas wypowiedzi, co skutkuje koniecznością wypowiadania swoich myśli precyzyjnie i zwięźle. W trakcie wygłaszania swojej mowy uczestnik jest zobowiązany do przyjęcia określonej liczby pytań, jeśli takowe się pojawią. W ten sposób mówcy rozwijają swoje umiejętności szybkiej reakcji. Są oni również testowani pod kątem swojej znajomości tematu, na który się wypowiadają. Dodatkowym utrudnieniem jest fakt, iż zespoły dowiadują się na 15 minut przed debatą, czy będą stroną propozycyjną, czy też opozycyjną. Ten kwadrans musi im wystarczyć, na wykonanie ostatnich poprawek przed wystąpieniem.
